To διαμέρισμα βρίσκεται σε μια τυπική πολυκατοικία της δεκαετίας του ’60, στο κέντρο της Αθήνας και έχει έκδηλο τον χαρακτήρα της εποχής και του τόπου. Επιθυμία του αρχιτέκτονα αλλά και του ιδιοκτήτη ήταν η διατήρηση του αρχικού ύφους με ταυτόχρονη προσαρμογή του στα τωρινά δεδομένα: Ο τωρινός ιδιοκτήτης είναι σκηνοθέτης και επιθυμία του είναι το διαμέρισμα να αποτελεί ευέλικτο καμβά για κινηματογραφικά ή τηλεοπτικά γυρίσματα ή προβολές στους τοίχους και ταυτόχρονα να έχει ισχυρή ταυτότητα εμπλουτισμένη από το παρελθόν, να πατάει στα ίχνη του αλλά ταυτόχρονα να είναι απελευθερωμένη από τα βάρη του.
Οι επεμβάσεις όφειλαν να είναι λίγες, χαμηλού κόστους, εμβληματικές και ταυτόχρονα να έχουν ευαισθησία και λεπτότητα. Προς επέμβαση τέθηκαν ο χώρος της εισόδου και το μπάνιο. Ο χώρος εισόδου, αρχικά χωριζόταν από το καθιστικό με τοίχο και άνοιγμα, ο οποίος έδωσε τη θέση του στη μεταλλική χειρονομία, τολμηρή αλλά ήπια, η οποία τιμά και ακολουθεί με τον δικό της τρόπο τον προϋπάρχοντα λυρισμό του απέναντι τοξωτού κατωφλιού. Ταυτόχρονα διατηρεί τα ίχνη του τοίχου που προηγήθηκε μέσω της υλικότητας του πατώματος. Το τυπικό μπάνιο της δεκαετίας του ’60 έδωσε τη θέση του σε μια γήινη και αισθησιακή απλότητα των υλικών, στην καθαρότητα και την απτική απόλαυση.