Το κτίσμα, στην αρχική του κατάσταση, δεν παρουσίαζε εμφανές αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Με αυστηρούς οικονομικούς περιορισμούς που απέκλειαν ριζικές επεμβάσεις, η ανακαίνιση βασίστηκε σε ελάχιστες αλλά στοχευμένες κινήσεις. Αυτή η στρατηγική, ωστόσο, διαμόρφωσε το πεδίο για έναν πιο στοχαστικό και ευφυή μετασχηματισμό.
Η αρχική μονοκατοικία και το παρακείμενο βοηθητικό κτίσμα ανασχεδιάστηκαν ως δύο διακριτές αλλά συνδεδεμένες κατοικίες, ώστε να καλύψουν τις ανάγκες της κόρης, του συντρόφου της, της κόρης τους και κατά διαστήματα των εγγονιών τους. Καθοριστικό ρόλο στην ανασύνθεση του χώρου είχε η δημιουργία παταριού—μια αξιοποίηση του ύψους που προσέφερε λειτουργικότητα, χωρική ελευθερία και φως, λειτουργώντας παράλληλα ως χώρος παιχνιδιού και δημιουργικής έκφρασης. Η σκάλα σχεδιάστηκε ως κατασκευαστικό και μορφολογικό στοιχείο, που ενώνει επίπεδα και ενοποιεί τη χωρική αφήγηση του εσωτερικού.
Το εσωτερικό χαρακτηρίζεται από καθαρές γραμμές, και ήπιους αλλά και διακριτούς χρωματισμούς που βρίσκονται σε αρμονικό διάλογο με την υπάρχουσα υλικότητα. Τα χτιστά έπιπλα και οι ειδικές κατασκευές εξυπηρετούν την καθημερινότητα, διατηρώντας τη συνολική ατμόσφαιρα καθαρότητας και ηρεμίας. Ο φυσικός φωτισμός ενισχύεται από τα ανοίγματα και την αξιοποίηση του ύψους, ενώ ο τεχνητός φωτισμός αναδεικνύει τις υφές και ενισχύει τη χωρική ροή. Εξωτερικά, οι βεράντες και ο υπαίθριος χώρος οργανώνονται ως προέκταση του εσωτερικού, με λιτά υλικά και φύτευση που ενισχύουν τη συνθήκη της χαλαρής κοινωνικής συνύπαρξης.
Η στρατηγική επανάχρηση υφιστάμενων στοιχείων και η εστίαση στην ουσία της κατοίκησης αναδεικνύουν την «Κατοικία της Γιαγιάς» ως παράδειγμα ευαίσθητης και λειτουργικής επανάχρησης, όπου η παράδοση συνυπάρχει ισότιμα με τη σύγχρονη αρχιτεκτονική πράξη.